W Kościele pierwszych wieków charyzmaty były bardzo powszechne i odgrywały ważną rolę w życiu wspólnot. Św. Paweł w swoich listach podaje aż trzy katalogi charyzmatów. Analizując charyzmaty wymieniane przez św. Pawła, zwłaszcza w rozdziale 12-tym Listu do Rzymian, można wyróżnić charyzmaty zwyczajne (urzędy w Kościele, dar upominania, zarządzania) i nadzwyczajne (dar języków, proroctwa, uzdrawiania), które są wymienione głównie w 12-tym rozdziale Pierwszego Listu do Koryntian. Zawsze jednak dla św. Pawła charyzmat to uzdolnienie jednostki do określonej służby w Kościele. Każdy chrześcijanin ma swój własny charyzmat, którym powinien ubogacać Kościół.(…) W Odnowie w Duchu Świętym, jak pisze kard. L.J. Suenens, „przez charyzmaty rozumie się dary lub umiejętności, które są wyzwolone i wyposażone w moc przez Ducha Świętego i służą budowaniu Ciała Chrystusowego, jakim jest Kościół”. Uważa się również, że każdy chrześcijanin ma jeden bądź wiele charyzmatów. Odnowa często była przedstawiana tylko pod kątem niezwykłych charyzmatów: mówienia językami, uzdrawiania i prorokowania. Od początku jednak w swej istocie była ona ruchem skierowanym ku nawróceniu i ożywieniu wiary.
Steve Clark, jeden z liderów „Miecza Ducha” uważa, że „dary charyzmatyczne są dane po to, by przygotować chrześcijanina do służby we wspólnocie”. Dają one chrześcijanom moc do wypełniania dzieła Bożego i są znakami Ducha Świętego działającego poprzez ludzi. Największą przyczyną tego, że ich nie odkrywamy jest brak otwarcia się na nie i brak pragnienia ich posiadania.
CHRZEST W DUCHU ŚWIĘTYM
Charyzmatyczność w „Mieczu Ducha” nawiązuje do doświadczenia „chrztu w Duchu Świętym”, które jest powszechne wśród członków wspólnot przymierza. Pierwszym etapem formacji a także ważnym narzędziem ewangelizacji jest „Seminarium życia w Duchu Świętym”, wypracowane przez wspólnotę w Ann Arbor.
Treści duchowe przekazywane na seminarium skupiają się wokół prawdy mówiącej o tym, że Bóg jest miłością i kocha każdego człowieka. Jednak grzech oddziela od Boga i nie pozwala doświadczać Bożej miłości. Jedynie Chrystus jest Zbawicielem. Dlatego każdy jest zaproszony do oddania Mu swojego życia. Duch Święty, który działa w Kościele, daje nowe życie i otwiera na posługę charyzmatami. Na koniec wszyscy są zaproszeni do aktywnego udziału we wspólnocie Kościoła.
Seminarium kończy się modlitwą wstawienniczą z nałożeniem rąk. Nakładanie rąk podczas modlitwy jest widzialnym wyrazem braterstwa w modlitwie a także jedności duchowej we wspólnocie. Wyraża prośbę o dary Ducha Świętego. Nie jest ono znakiem sakramentalnym ani magicznym rytuałem. W wyniku tej modlitwy uczestnicy seminarium przeżywają doświadczenie tzw. „chrztu w Duchu Świętym”. Duch Święty, dany każdemu podczas sakramentów inicjacji chrześcijańskiej, pojawia się w świadomym doświadczeniu. Owocem „chrztu w Duchu Świętym” jest radykalna przemiana życia, umiłowanie modlitwy, Słowa Bożego i sakramentów, a także ufność Bogu. Obok istotnych charyzmatów miłości, wiary, mądrości, we wspólnotach występują nieraz charyzmaty nadzwyczajne, jak mówienie językami, dar prorokowania itp. Powtarza się zatem to, co miało miejsce za czasów św. Pawła, o czym czytamy w jego Listach (1Kor 12 i 14), a także w Dziejach Apostolskich, począwszy od wydarzenia Pięćdziesiątnicy (Dz 2, 1-13).
Steve Clark zwraca uwagę, że „chrzest w Duchu Świętym”, który pozwala doświadczyć nowej relacji z Bogiem, jest wprowadzeniem do życia w Duchu i do życia we wspólnocie. Ale jest to jedynie początek. Kiedy osoba zostaje ochrzczona w Duchu Świętym, zostaje doprowadzona do nowej relacji z Bogiem. Musi jednak tę relację rozwijać i w niej wzrastać. Musi nauczyć się, jak prowadzić życie w Duchu. Dlatego właśnie potrzebuje ona odpowiedniej i ciągłej formacji, a przede wszystkim życia we wspólnocie ludzi, którzy prowadzą życie poddane Duchowi Świętemu i pomogą jej wzrastać w tym samym charyzmacie.
Chrzest w Duchu Świętym wprowadza w bliską, żywą relację z Jezusem. Ta zmiana relacji ma także wpływ na sposób modlitwy typowy dla członków wspólnot charyzmatycznych. Przejawia się on zarówno w modlitwie osobistej, jak i podczas spotkań modlitewnych. W centrum znajduje się modlitwa uwielbienia, która, jak mówi Raniero Cantalamessa, jest przeciwieństwem grzechu. Grzech bowiem stawia w centrum nasze własne „ja”, natomiast modlitwa uwielbienia, będąc całkowicie bezinteresowną, stawia w centrum Boga. Modlitwa uwielbienia u członka wspólnot przymierza zajmuje większość czasu przeznaczonego na modlitwę. Jest to modlitwa spontaniczna, często równoczesna (tzw. „modlitwa wieczernika”, w której wszyscy naraz modlą się na głos), przeplatana pieśniami uwielbienia. Duch Święty bowiem został zesłany po to, by Jezus był uwielbiony.
DAR JĘZYKÓW
W czasie modlitwy często wykorzystywany jest dar języków, który jest darem modlitwy szczególnie związanym z modlitwą uwielbienia. Wzmianki o tym darze znajdujemy w Dziejach Apostolskich i w Listach św. Pawła (Dz 2, 11; Dz 10, 46; Dz 19, 6). Według L. J. Suenensa charyzmat ten powinien być rozumiany jako „objawienie się Ducha Świętego w darze modlitwy”. Jest to modlitwa pozapojęciowa. Osoba używająca tego daru modli się w mocy Ducha Świętego w sposób swobodny, bez tworzenia form pojęciowych. Modlitwa ta nie musi być połączona z uniesieniem emocjonalnym. Steve Clark uważa dar języków za nowy dar modlitwy, szczególnie modlitwy uwielbienia. Pozwala on ulegać Duchowi Świętemu i w nowy sposób odpowiadać na Jego obecność. Z tego względu jest on pewnego rodzaju „bramą” do pełnego życia w Duchu Świętym. Zwraca jednak uwagę, że to nie dar języków jest pierwszym przejawem doświadczenia chrztu w Duchu Świętym, lecz natchniona modlitwa uwielbienia, która może pojawić się również w rodzimym języku.
DAR PROROCTWA
Jednym z darów, który często pojawia się we wspólnotach charyzmatycznych jest dar proroctwa. Już w Starym Testamencie proroctwo w sposób oczywisty było związane z Duchem. Według proroka Joela czasy mesjańskie miały charakteryzować się tym, że Pan wyleje Swojego Ducha na całą ludzkość (Jl 3, 1). W Nowym Testamencie Duch Święty zostaje wylany na całą wspólnotę (Dz 2, 4; Dz 4, 31). Kościół pierwszych wieków uważał ten dar za charakterystyczny dla chrześcijaństwa. Był on częścią wspólnotowej posługi i misji Kościoła (Ef 2, 20; 1Kor 12, 28; Ef 3, 5; Ef 4, 11). Charyzmat proroctwa nie powinien być więc traktowany jako niezwykła łaska. Kardynał Suenens w „Dokumentach z Malines” na temat proroctwa pisze: „Prawdziwe proroctwo głosi wolę i słowo Boga, kieruje Boże światło na dzień dzisiejszy. Proroctwo napomina, ostrzega, pociesza i koryguje oraz służy ku budowaniu Kościoła”. Proroctwa w „Mieczu Ducha” traktuje się z wielką ostrożnością. Każde proroctwo powinno być rozeznane, sprawdzone i potwierdzone w inny sposób. Musi ono być poddane osądowi wspólnoty. Na ten temat pisze dość obszernie w swojej książce „Prophecy” jeden z liderów „Miecz Ducha” Bruce Yocum. Konieczne jest jednak przede wszystkim rozeznanie ze strony pasterzy Kościoła.
BUDOWANIE WSPÓLNOTY
Duchowość charyzmatyczna, według Steve’a Clarka, bazuje na zrozumieniu, że dar Ducha Świętego jest specyficzną nowością Nowego Przymierza i powinniśmy przeżywać go jako podstawę nowej relacji z Bogiem. Dalej precyzuje, że duchowość charyzmatyczna „Miecza Ducha” jest oparta na ufności, iż Duch Święty jest w nas, przekształca nas, oświeca i umacnia tak, abyśmy mogli być duchowym ludem. Działa on w nas i przez nas, udzielając nam charyzmatów potrzebnych do różnych posług we wspólnocie.
„Charyzmatyczność” wspólnot przymierza przejawia się nie tylko w sposobie modlitwy, ale także w postrzeganiu i budowaniu wspólnoty. Wspólnota, podobnie jak Kościół, przede wszystkim jest Ciałem Chrystusa i każdy jej członek ma w niej swoje ściśle określone miejsce. Nie jest ono przypadkowe, lecz rozeznawane z pomocą Ducha Świętego na modlitwie, zarówno przez poszczególne osoby, jak i przez całą wspólnotę oraz wyznaczane na podstawie otrzymanych przez daną osobę indywidualnych charyzmatów. Każdy ma jeden lub wiele charyzmatów i powinien nimi służyć wspólnocie. Jak pisze jeden z liderów „Miecza Ducha” „żywotność wspólnoty chrześcijańskiej zależy od wewnętrznej obecności Ducha Świętego, który może dać nowe życie tak indywidualnym chrześcijanom, jak i wspólnotom chrześcijańskim i który może charyzmatyczną mocą działać przez pojedynczych chrześcijan w budowaniu chrześcijańskiej wspólnoty”. Dzięki temu wspólnota jest podobna do organizmu i może funkcjonować jako organiczna całość. Wzorem jest tu opis, jaki przedstawia nam św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian 12, w którym to porównuje Kościół do Ciała Chrystusa. Choć składa się ono z wielu członków, wszyscy stanowią jedno ciało. Każdy członek jest ważny, choć może spełniać w nim różną funkcję.