Miecz Ducha
Nasza wspólnota – Miasto na Górze – jest stowarzyszona z ogólnoświatowym łańcuchem wspólnot przymierza „Miecz Ducha”, nazywanym w skrócie SOS. od angielskiej nazwy „The Sword of the Spirit ”. Na „Miecz Ducha” składa się około 90 wspólnot przymierza rozsianych po całym świecie. Zapraszamy też do odwiedzenia strony Miecza Ducha, gdzie znajduje się wiele ciekawych artykułów i materiałów: https://swordofthespirit.net/
Wspólnoty te także między sobą zawierają pewnego rodzaju przymierze, tworząc w ten sposób międzynarodową wspólnotę wspólnot. Niektóre wspólnoty mają charakter ekumeniczny, inne są w całości katolickie.
Wspólnoty mają podobną formację realizowaną przez konferencje i swoiste formy nauczania, a także pewne wspólne programy formacyjne. Ożywione są również kontakty pomiędzy wspólnotami, zarówno poszczególnych członków, jak i grup bądź istniejących w ich ramach diakonii. Współpraca wspólnot odbywa się głównie na poziomie regionalnym. Dużą rolę w koordynacji całości, opracowywaniu nauczań formacyjnych, organizacji konferencji regionalnych, wspólnych programów odgrywają tzw. „Słudzy Słowa” („The Servants of the Word” ), którzy są celibatariuszami. Składają oni prywatne śluby czystości i ubóstwa, a ich głównym zajęciem jest praca na rzecz wspólnot przymierza.
Poniżej znajdziesz jeszcze wiele ciekawych i szczegółowych informacji na temat Miecza Ducha, które pochodzą z pracy magisterskiej jednej z członkiń Miasta na Górze: Eli Król-Cebuskiej. Jeśli chcesz, możesz tę pracę przeczytać w całości pobierając plik PDF > KLIKNIJ ABY POBRAĆ .
Geneza i rozwój Miecza Ducha
Na początku 1967 roku w Kościele katolickim narodził się nowy ruch znany dziś jako odnowa charyzmatyczna. Wtedy to grupa katolickich profesorów i studentów (około 20 osób) w Stanach Zjednoczonych doświadczyła odkrycia odnowy duchowej, której towarzyszyło pojawienie się charyzmatów Ducha Świętego i to nie tylko tych wymienionych w 12 rozdziale 1. Listu do Koryntian. Stało się to podczas rekolekcji zorganizowanych 17-19 lutego 1967 r. w Pittsburgu, w stanie Pensylwania, na Uniwersytecie Duquesne, których uczestnicy modlili się o odnowienie łaski Ducha Świętego, otrzymanej w sakramencie bierzmowania. Wtedy doświadczyli miłości Ojca, która doprowadziła ich do bardziej osobistego związku z Jezusem. To swoje doświadczenie nazwali później „chrztem w Duchu Świętym”. Określenie to zostało zaczerpnięte z Dziejów Apostolskich (Dz 2, 4 i 17-18). Uczestnicy rekolekcji w Pittsburghu doświadczyli także wielu darów charyzmatycznych, „spontanicznie wysławiali Boga, adorowali Go, wypełniał ich zapał ewangelizacji, chęć dzielenia się Dobrą Nowiną zarówno z ochrzczonymi, jak i niewierzącymi”. W następstwie tego przeżycia, powstał zespół modlitwy, który nie ograniczał się tylko do Uniwersytetu Duquesne, lecz obejmował ludzi z całego obszaru wokół Pittsburgha. W ciągu miesiąca doświadczenie, które zrodziło się w Duquesne, objęło Uniwersytet Notre Dame i duszpasterstwo akademickie Uniwersytetu Stanowego Michigan. Z tych trzech ośrodków przeszło do Cleveland, na Uniwersytet Iowa, na Uniwersytet w Portland (stan Oregon) i dalej. Początkowo ruch ten rozwijał się w Stanach Zjednoczonych, później rozszerzył się na cały świat. W dalszej perspektywie czasowej, odnowa w Duchu Świętym jak i charyzmatycy, często kojarzeni będą z niezwykłymi charyzmatami, takimi jak: mówienie językami, uzdrawianie czy prorokowanie. Bardzo szybko niektórzy członkowie odnowy charyzmatycznej zrozumieli, że naturalną konsekwencją chrztu w Duchu Świętym, jest powołanie ich do życia wspólnotowego. (…) Seminarium życia w Duchu Świętym ” i śpiewniki „Songs of Praise ” (Pieśni uwielbienia).
Słudzy Słowa
Duchowość Miecza Ducha
Mówiąc o duchowości charakterystycznej dla wspólnot Miecza Ducha trzeba wymienić 3 główne jej elementy: chrystocentryczność, charyzmatyczność oraz ekumenizm. Szczegóły poznasz poniżej.
Chrystocentryczność
Chrystocentryzm w „Mieczu Ducha” przejawia się przede wszystkim w uczniostwie. Członkowie wspólnot określają siebie jako „wspólnota uczniów na misji”. (…) Mają oni żyć jako uczniowie Chrystusa i w codziennych okolicznościach życiowych pracować dla prawdy i sprawiedliwości. Powinni także bronić chrześcijańskiej wiary i moralności w społeczeństwie. Aby to było możliwe życie każdego członka wspólnoty jest zakorzenione w codziennej modlitwie, która także ma charakter chrystocentryczny. Bardzo ważna jest także codzienna lektura Słowa Bożego, zarówno jako medytacja podczas modlitwy osobistej jak i studium Biblii. Do refleksji modlitewnej wybiera się fragmenty przeznaczone przez Kościół jako czytania mszalne na dany dzień lub rozważa się kolejne partie tekstu jako lectio continua . Codzienną lekturę Pisma Świętego ułatwiają dwa plany czytań, według których w ciągu roku przeczyta się całą Biblię. Natomiast studium Słowa Bożego w grupie ułatwia metoda proponowana przez o. Herberta Schneidera, opisana w książce Oletty Wald „The Joy of Discovery in Bible Study” („Odkrywanie Biblii”). Jak ważne jest Słowo Boże dla członków „Miecza Ducha” pokazuje też fakt, iż bractwo celibatariuszy przybrało nazwę „Sług Słowa”. W formacji przewidziany jest cykl nauczań „Bycie uczniem Chrystusa ”, który pomaga zrozumieć, jak być uczniem Chrystusa w dzisiejszych trudnych czasach walki duchowej. Zawiera on konferencje na temat naśladowania Chrystusa, bycia sługą na wzór Chrystusa, bycia żołnierzem Chrystusa oraz inne podobne tematy. Ponadto członkowie wspólnoty podtrzymują się nawzajem w życiu modlitwy i w praktycznym stosowaniu tych nauczań w życiu. Chodzi bowiem nie tylko o przyswojenie sobie pewnej wiedzy na ten temat, ale przede wszystkim o pogłębienie relacji uczniostwa z Jezusem i o ukształtowanie charakteru chrześcijanina, który na wzór Chrystusa powinien być człowiekiem cichym (co jest przewodnią cechą sługi) a jednocześnie gorliwym dla Królestwa Bożego. Obydwie te cechy powinny się uzupełniać. Życie apostolskie każdego członka wspólnoty jest zakotwiczone w życiu liturgicznym i sakramentalnym Kościoła. Wielkim umocnieniem dla wspólnoty jest wspólna Eucharystia. Wielu członków wspólnot przystępuje codziennie do Komunii św.EWANGELIZACJA Chrystocentryzm przejawia się także w sposobie ewangelizacji, prowadzonej przez członków wspólnot „Miecza Ducha”. Zgodnie z Konstytucją mają oni indywidualnie i jako ciało głosić Królestwo Boże słowem i życiem, aby inni mogli się nawrócić do Chrystusa.FORMACJA Istotą ewangelizacji jest doprowadzanie ludzi do osobistej relacji z Jezusem. Natomiast treścią późniejszej formacji członków wspólnot jest pogłębianie tego osobistego związku z Chrystusem, umiejętność podtrzymywania go w zmiennych kolejach życia oraz głębsze poznanie Boga. Celem jest uformowanie osób, które żyją dla Boga i są Jego ludem.Seminarium życia w Duchu Świętym ”, prowadzi się cykl katechez „Podstawy dojrzałości chrześcijańskiej ”, zwany przez członków wspólnot w skrócie BCM (od angielskiej nazwy „Basic Christian Maturity ”). Zawiera on zestaw nauczań, który wychodzi naprzeciw potrzebom osób, które niedawno weszły w życie chrześcijańskie przeżywane w mocy Ducha Świętego. Cykl ten został podzielony na dwa działy. Pierwszy składa się z czterech katechez, które stanowią określenie fundamentów życia chrześcijańskiego. Są to katechezy dotyczące miłości Boga, miłości bliźniego, wzrastania w wierze oraz prowadzenia Bożego. Drugi dział zawiera nauczania dotyczące problemów i trudności, które powstrzymują przed realizowaniem ideału chrześcijaństwa, o którym była mowa w pierwszym dziale. Składające się na drugi dział cztery katechezy omawiają cztery źródła osobistych problemów. Są nimi: świat, ciało, grzech oraz szatan. Nauczania są wzbogacone przez grupy dyskusyjne, pomocne teksty biblijne oraz literaturę uzupełniającą.Podstawy dojrzałości chrześcijańskiej ” stanowią fundament dla dalszego nauczania na takie tematy, jak: życie rodzinne, emocje oraz charakter chrześcijanina. Dalsza formacja ma pomóc członkom wspólnot pogłębiać swoją relację z Bogiem i stawać się uczniem Chrystusa w każdym stanie (samotni, małżonkowie, rodziny) i w każdej dziedzinie życia (praca, dom, szkoła, czas wolny, pieniądze).
W Kościele pierwszych wieków charyzmaty były bardzo powszechne i odgrywały ważną rolę w życiu wspólnot. Św. Paweł w swoich listach podaje aż trzy katalogi charyzmatów. Analizując charyzmaty wymieniane przez św. Pawła, zwłaszcza w rozdziale 12-tym Listu do Rzymian, można wyróżnić charyzmaty zwyczajne (urzędy w Kościele, dar upominania, zarządzania) i nadzwyczajne (dar języków, proroctwa, uzdrawiania), które są wymienione głównie w 12-tym rozdziale Pierwszego Listu do Koryntian. Zawsze jednak dla św. Pawła charyzmat to uzdolnienie jednostki do określonej służby w Kościele. Każdy chrześcijanin ma swój własny charyzmat, którym powinien ubogacać Kościół.(…) W Odnowie w Duchu Świętym, jak pisze kard. L.J. Suenens, „przez charyzmaty rozumie się dary lub umiejętności, które są wyzwolone i wyposażone w moc przez Ducha Świętego i służą budowaniu Ciała Chrystusowego, jakim jest Kościół”. Uważa się również, że każdy chrześcijanin ma jeden bądź wiele charyzmatów. Odnowa często była przedstawiana tylko pod kątem niezwykłych charyzmatów: mówienia językami, uzdrawiania i prorokowania. Od początku jednak w swej istocie była ona ruchem skierowanym ku nawróceniu i ożywieniu wiary.CHRZEST W DUCHU ŚWIĘTYM Charyzmatyczność w „Mieczu Ducha” nawiązuje do doświadczenia „chrztu w Duchu Świętym”, które jest powszechne wśród członków wspólnot przymierza. Pierwszym etapem formacji a także ważnym narzędziem ewangelizacji jest „Seminarium życia w Duchu Świętym ”, wypracowane przez wspólnotę w Ann Arbor.modlitwa uwielbienia , która, jak mówi Raniero Cantalamessa, jest przeciwieństwem grzechu. Grzech bowiem stawia w centrum nasze własne „ja”, natomiast modlitwa uwielbienia, będąc całkowicie bezinteresowną, stawia w centrum Boga. Modlitwa uwielbienia u członka wspólnot przymierza zajmuje większość czasu przeznaczonego na modlitwę. Jest to modlitwa spontaniczna, często równoczesna (tzw. „modlitwa wieczernika”, w której wszyscy naraz modlą się na głos), przeplatana pieśniami uwielbienia. Duch Święty bowiem został zesłany po to, by Jezus był uwielbiony.DAR JĘZYKÓW DAR PROROCTWA Jednym z darów, który często pojawia się we wspólnotach charyzmatycznych jest dar proroctwa. Już w Starym Testamencie proroctwo w sposób oczywisty było związane z Duchem. Według proroka Joela czasy mesjańskie miały charakteryzować się tym, że Pan wyleje Swojego Ducha na całą ludzkość (Jl 3, 1). W Nowym Testamencie Duch Święty zostaje wylany na całą wspólnotę (Dz 2, 4; Dz 4, 31). Kościół pierwszych wieków uważał ten dar za charakterystyczny dla chrześcijaństwa. Był on częścią wspólnotowej posługi i misji Kościoła (Ef 2, 20; 1Kor 12, 28; Ef 3, 5; Ef 4, 11). Charyzmat proroctwa nie powinien być więc traktowany jako niezwykła łaska. Kardynał Suenens w „Dokumentach z Malines ” na temat proroctwa pisze: „Prawdziwe proroctwo głosi wolę i słowo Boga, kieruje Boże światło na dzień dzisiejszy. Proroctwo napomina, ostrzega, pociesza i koryguje oraz służy ku budowaniu Kościoła”. Proroctwa w „Mieczu Ducha” traktuje się z wielką ostrożnością. Każde proroctwo powinno być rozeznane, sprawdzone i potwierdzone w inny sposób. Musi ono być poddane osądowi wspólnoty. Na ten temat pisze dość obszernie w swojej książce „Prophecy ” jeden z liderów „Miecz Ducha” Bruce Yocum. Konieczne jest jednak przede wszystkim rozeznanie ze strony pasterzy Kościoła.BUDOWANIE WSPÓLNOTY
Ekumenizm (od gr. oikumene – cały zamieszkały świat) można określić jako nurt w chrześcijaństwie dążący do wzajemnego zrozumienia i współpracy między poszczególnymi Kościołami a w dalszej perspektywie do przywrócenia jedności między wszystkimi chrześcijanami.Evangelii nuntiandi : „los ewangelizacji łączy się ze świadectwem jedności, dawanym przez Kościół. Także Jan Paweł II w encyklice „Ut unum sint ” podkreśla, że rozłam wśród chrześcijan stanowi poważną przeszkodę w głoszeniu Ewangelii.EKUMENIZM W „MIECZU DUCHA” Ekumenizm od początku jest jednym z rysów charakterystycznych łańcucha wspólnot „Miecz Ducha”, w obrębie którego istnieją zarówno wspólnoty katolickie, które stanowią zdecydowaną większość (w 2006 roku: 45 wspólnot na 60 to wspólnoty katolickie), jak i wspólnoty o charakterze ekumenicznym, które należą do mniejszości (15 wspólnot na 60 ma charakter ekumeniczny).Dokumentach z Malines ”, przygotowanych pod redakcją kardynała L. J. Suenensa, opiekuna ruchu Odnowy w Duchu Świętym, czytamy: „We współpracy z kompetentnymi instancjami, prowadzi się obecnie poszukiwania sposobu przyznania słuszności doświadczanym przez wspólnotę «Słowo Boże», z Ann Arbor (stan Michigan) przeżyciom ekumenicznym, które swoimi rozmiarami i wpływem zwracają naszą uwagę w szczególny sposób. Próby podobnych prac podejmowane są wewnątrz innych wielkich wyznań”. To doświadczenie ekumeniczne, o którym kardynał Suenens pisał w 1974 r., stało się szczególnym doświadczeniem także innych wspólnot „Miecza Ducha”. Na poziomie międzynarodowym skupia on wspólnoty katolickie i ekumeniczne. Jak pisze Steve Clark, fakt iż pierwsza wspólnota miała skład ekumeniczny, pomógł odczytać ekumenizm jako część powołania „Miecza Ducha. W ten sposób współpraca z chrześcijanami innych Kościołów i wspólnot stała się integralnym elementem misji podjętej przez „Miecz Ducha”. Jego członkowie poprzez ekumeniczną jedność i współpracę chcą składać świadectwo jedności, której Bóg pragnie dla swojego ludu.U podstaw ekumenizmu realizowanego w łańcuchu wspólnot „Miecz Ducha” leży fakt, że wspólnota jest środowiskiem życia chrześcijańskiego, a nie nowym wyznaniem. Nie zastępuje ona Kościoła, ani nie jest ponad nim. Każdy członek wspólnoty pozostaje lojalnym członkiem swojego Kościoła, a nawet powinien być jeszcze gorliwszym jego wyznawcą. Tak więc będąc członkiem wspólnoty, katolik powinien być lepszym katolikiem i bardziej angażować się w życie swojej parafii, ewangelik powinien być lepszym ewangelikiem itd. Każdy powinien być lepszym chrześcijaninem dla dobra swego Kościoła.
Jesienią 1985 r. w parafii św. Józefa w Bielsku-Białej grupa osób, która wcześniej doświadczyła „chrztu w Duchu Świętym” rozpoczęła spotkania modlitewne. Od początku miały one charakter „charyzmatyczny”, wyrastały bowiem z formacji Odnowy w Duchu Świętym. Skupiały raczej osoby dorosłe z mniejszym udziałem młodzieży. Po upływie 5 lat najbardziej zaangażowani członkowie grupy zaczęli zastanawiać się co dalej.
Wspólnotowość jest tym rysem charakterystycznym Miecza Ducha, który odróżnia należące do niego wspólnoty od popularnych w nurcie charyzmatycznym tzw. grup modlitewnych. Jak twierdzi kardynał Suenens: „Wspólnoty życia chrześcijańskiego zapraszają swych członków do zaangażowania i uczestnictwa, opartego na wymaganiach wyższych niż w wypadku grup modlitewnych”.(…) U podstaw tworzenia wspólnot leży przekonanie, że aby prowadzić życie prawdziwie chrześcijańskie, człowiek potrzebuje chrześcijańskiego środowiska. Bowiem wierzenia, postawy i wartości, jakie człowiek przyjmuje, są w dużym stopniu kształtowane przez środowisko. „Światowe środowiska kształtują myślenie ludzi zgodnie ze światowym stylem myślenia i postępowania. Boże środowiska kształtują ludzi na obraz Jezusa”. Jedynie prawdziwe chrześcijańskie środowisko może zmienić sposób myślenia i wartościowania oraz kształt relacji między ludźmi na taki, jaki obowiązuje w Królestwie Bożym. (…) Wspólnoty chrześcijańskie mogą odegrać ważną rolę w zachowaniu żywego świadectwa Ewangelii i chrześcijańskiego sposobu życia oraz przekazać je następnym pokoleniom. Członkowie „Miecza Ducha” czują się powołani do zachowania w swoich wspólnotach tych istotnych chrześcijańskich wartości, które nowy porządek społeczny agresywnie próbuje zniszczyć. (…) Dla członków „Miecza Ducha” bycie we wspólnocie chrześcijańskiej, to pozostawanie w braterskiej miłości, zobowiązującej do świadczenia jej sobie nawzajem. Chrześcijańska wspólnota nie jest li tylko szeregiem aktywności. W centrum chrześcijańskiej wspólnoty jest wzajemne zobowiązanie się jej członków do miłości, które przekracza formalne aktywności i obejmuje całe życie. Członkowie wspólnoty polegają na sobie nawzajem, udzielając sobie codziennego wsparcia w życiu. Wspólnota chrześcijańska wzrasta wtedy, gdy wzrasta zobowiązanie do miłości.PRZYMIERZE
Struktura organizacyjna Miecza Ducha
Po zapoznaniu się z genezą prezentowanego ruchu, jego duchowością oraz celami, przechodzimy do strony organizacyjnej. Ma ona pomóc w realizowaniu misji i wypełnianiu powołania „Miecza Ducha”. Przedstawimy, w jaki sposób rozdzielone są cele i zadania na poszczególnych poziomach organizacyjnych wspólnot, jakie są rodzaje członkostwa, a także, jak wygląda zarządzanie nimi. Najpierw przedstawimy strukturę międzynarodową łańcucha wspólnot przymierza, jakim jest „Miecz Ducha”. Następnie skupimy się na organizacji wspólnoty członkowskiej. Później przedstawimy strukturę „Stowarzyszenia Chrystusa Króla”. Na koniec omówimy status wspólnot przymierza w Kościele.„MIECZ DUCHA” – „The Sword of the Spirit” „Miecz Ducha” jest międzynarodową wspólnotą wspólnot. W jego łonie istnieją również ruchy i inne grupy, które podzielają to samo powołanie i pragną wspólnie realizować te same cele.CZŁONKOSTWO Miecz Ducha stanowią wspólnoty członkowskie, uformowane w pełni oraz tzw. „w drodze”; a także ciała misyjne oraz zgromadzenie zarządzające. Miecz Ducha może również zawierać wspólnoty stowarzyszone, które są zgodne co do wizji, nauczania i przywództwa „Miecza Ducha”.WSPÓLNOTY CZŁONKOWSKIE Wspólnoty członkowskie „Miecza Ducha” to grupy, które zaakceptowały przymierze członkostwa. Są one zarządzane zgodnie z ich własną konstytucją, która powinna zawierać postanowienia pochodzące z „Constitution for Member Communities” („Konstytucji dla Wspólnot Członkowskich”).WYSTĄPIENIE Z „MIECZA DUCHA” Wspólnota może wystąpić z „Miecza Ducha” zgodnie z procesem zakańczania członkostwa. Także „Miecz Ducha” może unieważnić członkostwo grupy z powodów nieprzestrzegania konstytucji i innych zarządzeń, podjętych przez Radę „Miecza Ducha”. Zawsze będzie się to dokonywało w odpowiednim procesie, dając grupie, której to dotyczy, możliwość wypowiedzenia się przed Radą.MIĘDZYNARODOWY ZARZĄD PREZYDENT Na czele „Miecza Ducha” stoi Prezydent. Jest on wybierany przez Zgromadzenie spośród reprezentantów pełno członkowskich wspólnot tworzących Zgromadzenie lub spośród regionalnych koordynatorów „Miecza Ducha”. Kandydat może być nominowany przez Radę Wykonawczą. Jest on wybierany na swoje stanowisko na czteroletnią kadencję z możliwością jej odnowienia.KOORDYNATORZY REGIONALNI Koordynatorzy regionalni, którzy stoją na czele regionów, wspomagają już uformowane wspólnoty poprzez bycie zewnętrznymi koordynatorami dla uformowanych wspólnot i prowadzenie wizytacji w takich wspólnotach. Mogą oni także nadzorować wizytacje wspólnot nieuformowanych przeprowadzane w celu zakwalifikowania ich do grona wspólnot w pełni uformowanych.REGIONALNI KOORDYNATORZY MISYJNI Regionalny Koordynator Misyjny wspomaga wspólnoty w procesie ich formacji – pomaga wspólnotom przejść z etapu afiliacji poprzez etap „w drodze”, aż do etapu pełnego uformowania. Podczas tego procesu bierze on odpowiedzialność szczególnie za formację przywództwa wspólnotowego, planowanie rozwoju pastoralnego, oraz spraw poddanych pod rozsądzanie. On sam dogląda przeprowadzania jakichkolwiek spraw rozsądzających, dotyczących koordynatorów wspólnoty, będącej w procesie formowania.REGIONY WSPÓLNOTA CZŁONKOWSKA Każda wspólnota jest w pewnym sensie autonomiczną grupą, która jest związana z innymi wspólnotami opisywanym wyżej przymierzem. Razem stanowią one „Miecz Ducha”. Wspólnota może zawierać w swoim składzie bractwa (np. „Sług Słowa”) lub odpowiadające im formy życia dla kobiet, które stanowią osoby żyjące w celibacie i dzielące wspólne życie.CZŁONKOSTWO ZARZĄD WSPÓLNOTY Wspólnota jest zarządzana i kierowana przez Radę Koordynatorów prowadzoną przez starszego koordynatora. Powinna ona składać się przynajmniej z trzech członków. Koordynatorzy w Radzie są odpowiedzialni za życie i misję wspólnoty. Powinni oni zachęcać członków, aby żyli zgodnie z obranym przez wspólnotę stylem życia i wspierać ich w tym.STARSZY KOORDYNATOR Starszy koordynator przewodniczy Radzie Koordynatorów w jej pracach i nadzoruje koordynatorów w ich służbie. Jest on odpowiedzialny za formację osób prowadzących we wspólnocie i nadzoruje proces wyznaczania i ustanawiania koordynatorów. Dogląda tego, aby w całym nauczaniu wspólnoty, w jej życiu i misji, nie miało miejsca nic, co byłoby sprzeczne z prawowierną doktryną Kościoła.WYBÓR KOORDYNATORÓW Koordynatorzy są wybierani spośród mężczyzn, należących do wspólnoty przymierza, którzy odznaczają się dojrzałym charakterem chrześcijańskim. Znani są z uporządkowanego życia, są przeszkoleni i wypróbowani w ich zdolnościach zarówno przewodzenia, jak i pastoralnych na przestrzeni lat. Koordynatorzy są wyznaczani i ustanawiani we wspólnocie w trzech etapach:
