Wspólnota Miasto na Górze jest „wspólnotą przymierza”. Oznacza to pewien szczególny rodzaj zobowiązań w relacji z Panem Bogiem oraz w relacjach bratersko-siostrzanych we wspólnocie. Przymierze w naszej wspólnocie zastało zawiązane po raz pierwszy 12 maja 1991 roku w Międzybrodziu Bialskim podczas Mszy Świętej celebrowanej przez Ojca Guido – księdza, który zainspirował nas ideą przymierza.
Nasza wspólnota istnieje od 1985 roku. Po pewnym czasie członkowie wspólnoty zauważyli, że już nie wystarczają im tylko wspólne spotkania modlitewne, że nie chcą poprzestać jedynie na byciu grupą modlitewną, nie wystarczała im już sama odnowa w Duchu Świętym, chcieli czegoś więcej – kroku dalej w rozwoju wspólnoty.
Plany jak zawiązać trwałą, mocną wspólnotę były najróżniejsze: chcieli budować wspólnotowe osiedle domków jednorodzinnych, albo pracować wszyscy w jednej firm, bądź planowali mieć wspólne finanse… Jednak to nie było to. Pod koniec lat 80. kilku członków wspólnoty pojechało do Belgii. Tam poznali wspólnotę „Jeruzalem”. Byli nią zafascynowani. Podzielili się swoimi spostrzeżeniami z liderami. Mówili, że spotkali prawdziwą, dojrzałą wspólnotę, taki organizm, który żyje i działa. Ludzie będący jej członkami dużo wiedzieli o sobie nawzajem, przejmowali się swoimi problemami, pomagali sobie wzajemnie, istniała między nimi jakaś szczególna więź. Autentycznie okazywali sobie miłość.
To wspólnota Jeruzalem skontaktowała nas z Ojcem Guido Gockelem, który zgodził się przyjechać do Bielska-Białej i opowiedzieć nam o budowaniu wspólnoty. Na spotkaniu z Ojcem Guido tłumaczyliśmy mu, że chcemy być wspólnotą, że nie wystarcza nam już grupa modlitewna jaką tworzyliśmy. On odpowiedział na to, że musimy zawrzeć przymierze. Zapytaliśmy co to oznacza? Opowiedział, że przymierze opiera się na zobowiązaniach, które wspólnie ustalimy i które będziemy wypełniać. Jest to jedna z dróg, by być wiernym Jezusowi. Wspólnota to coś opartego nie tylko na dobrych chęciach czy też na gorliwości, która może przeminąć, ale na zobowiązaniach, na czymś stałym, stabilnym.
Pan Bóg przekonywał nas stopniowo, że przymierze jest dobrym rozwiązaniem dla naszej wspólnoty. Odwiedzaliśmy w tym czasie również wspólnotę z Łącka, która także żyła w przymierzu, żeby zobaczyć jak to działa w praktyce. Po kilku wizytach zdecydowaliśmy się pójść tą samą drogą.
W maju 1991 roku 60 członków naszej wspólnoty zawiązało pierwsze przymierze. Obecnie członków przymierza jest już ponad 200.
Wspominając stare czasy widzimy, że naszemu pierwszemu przymierzu towarzyszyło mnóstwo entuzjazmu, zapału i gorącej wiary. Po latach jesteśmy tą samą wspólnotą, a jednak pod pewnymi względami inną. Nasza wiara i nadzieja wzrosły, nasza miłość stała się dojrzalsza. Wspólnota Przymierza jest dla nas warownią, miejscem gdzie możemy odpocząć i nabrać sił do codziennej walki duchowej, którą toczymy.
DLACZEGO POLECAMY IDEĘ PRZYMIERZA
- Przymierze jest odpowiedzią miłości i wierności na wielką łaskę, którą Bóg okazał nam – każdemu z osobna, oraz naszej wspólnocie w Jezusie Chrystusie.
- Po drugie, przymierze jest sposobem, który został nam wskazany, abyśmy mogli wytrwać i czynić postępy w naszej wierze.
- Po trzecie, przymierze jest skutkiem dojrzałego pojmowania życia chrześcijańskiego. Jest ono wyrazem całkowitego i pełnego oddania się Bogu i zaangażowania w budowanie Jego Królestwa. Jest odpowiedzią człowieka na konkretne Boże powołanie do życia w relacji z nim i do oddanego i wiernego tworzenia wspólnoty – jako ciała Chrystusa.
SKUTKI i ZALETY PRZYMIERZA
Patrząc na doświadczenia wspólnot, które zawiązały Przymierze, dostrzegamy stałość i trwałość tych wspólnot. W zobowiązaniach Przymierza widać podobieństwo do zobowiązania małżeńskiego. Świadoma decyzja i zobowiązanie małżonków do miłości, wierności i uczciwości jest tym, co gwarantuje jego nierozerwalność. Małżeństwo nie przetrwa jeśli będzie zbudowane na zakochaniu, namiętności czy uczuciach, które przemijaj, natomiast świadome zobowiązanie małżeńskie pozwala małżeństwu trwać. Podobnie w różnych ruchach kościelnych, tam gdzie są jasne zobowiązania i zostało zawiązane Przymierze, tam widać trwalsze efekty działania tych grup.
Widoczne są też efekty stałej formacji członków przymierza i ich głębokie zaangażowanie we własny rozwój duchowy oraz wzajemne wsparcie i troska braterska.
Kolejna ważna zaleta to klarowność wizji i jasność oczekiwań. Łatwiej jest realizować cele, gdy są one jasno określone.
Wspólnoty Przymierza nie są zamknięte, nie istnienia same dla siebie, lecz starają się łączyć wzrost duchowy swych członków ze służbą Kościołowi. W zależności od lokalnych potrzeb, wspólnoty przymierza mają różne charyzmaty, różnie też może wyglądać ich własny tekst przymierza.
TEKST PRZYMIERZA WSPÓLNOTY MIASTO NA GÓRZE
Pragniemy z radością odpowiedzieć na wezwanie jakie Bóg kieruje do nas, jako Swojego Ludu w słowach Ewangelii św. Jana:„Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty mnie posłał i żeś Ty ich umiłował, tak jak Mnie umiłowałeś.” J 17.23 Czynimy krok wiary, deklarując życie w Nowym Przymierzu jako Wspólnota rodzin i ludzi stanu wolnego. Naszym celem jest oddanie większej chwały naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi, tak by móc za Słowem Bożym powiedzieć: „My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu.” 2 Kor 3.18 Jako Katolicy czujemy się powołani, by odpowiadać na aktualne potrzeby Kościoła i służyć mu, wspierając szczególnie Jego wysiłki ekumeniczne, zgodnie z duchem Soboru Watykańskiego II. Odnawiając nasze Przymierze z Bogiem jako Wspólnota pragniemy:
- kochać Boga ze wszystkich sił i trwać w życiu codziennej modlitwy, uwielbiać Go zawsze, być posłusznym prawdzie Jego Słowa i prowadzeniu Jego Ducha,
- oddać nasze życie Bogu nie tylko jako jednostki, ale także jako członkowie Ludu Bożego; służyć sobie nawzajem i troszczyć się o naszych braci i siostry we Wspólnocie,
- lepiej niż dotąd służyć Kościołowi, zwłaszcza dziełu ewangelizacji w parafiach i poza nimi,
- przyczyniać się do rozwoju Wspólnoty również przez wsparcie materialne,
- uczestniczyć regularnie w spotkaniach wspólnotowych,
- szanować i podtrzymywać ewangeliczny wzorzec i porządek życia rodzinnego i wspólnotowego.